یادگیری چگونگی خم کردن لوله های الکتریکی یکی از کارهای اولیه ای است که هر برق کار برای شروع عملیات برق کاری در هر دو زمینه تجاری و صنعتی لازم است بداند. با این وجود، این مهارت آنقدر دشوار نیست که افراد با مطالعه و تمرین آن را یاد بگیرند.
این مقاله به شما اصول اولیه چگونه خم کردن لوله های کاندوئیت را آموزش می‌دهد. سه روش کلی برای خم کردن لوله ها به طور معمول استفاده می شود:
خمیدگی ۹۰ درجه، خمیدگی دو انتها، خمیدگی آفست
- خمش ۹۰ درجه، با خم شدن یک قطعه لوله به شکل L یا خم شدن ۹۰ درجه با قرار دادن پایان آزاد (پایان کوتاه) لوله به یک طول از پیش تعیین شده صورت می‌گیرد.
- خمیدگی دو انتها سبک بعدی خمیدگی است که در حین اجرای کاندوئیت ها مورد نیاز واقع می‌شود. در حقیقت این مفهوم با نیاز به دانستن فاصله از لبه پشتی خم ۹۰ درجه به یک نقطه ثابت در پایین کانال برای نشان دادن دیگر عملیات خم شدن، برای پاسخگویی به نیاز نصب شده فرموله شده است.
- خم آفست، سبکی از خمیدگی است که به طور مستقل از خم ۹۰ درجه و خمیدگی به عقب ساخته شده است و مهم است که هنگام راه اندازی کاندوئیت ها این سبک خمیدگی را بلد باشید. شایع‌ترین کاربردهای این نوع خم، عبارتند از: تیر برق‌های شیب دار، اجرای کاندوئیت بر روی یک دیوار سخت،اجرا در یک جعبه الکتریکی و تغییر ارتفاع.
ابزار لازم برای خم شدن لوله های کاندوئیت
تنها چند ابزار لازم برای خم کردن لوله های الکتریکی وجود دارد و البته واضح است که خم کن ها اولین ابزار مورد استفاده در این زمینه هستند و انتخاب گسترده ای از آنها در دسترس است.
خم کن های آلومینیومی به خم کن فولادی ترجیح داده می‌شوند، چرا که قوی تر و گاهی بسیار ارزان تر هستند اگرچه که ممکن است سنگین تر نیز باشند و به دلیل دارا بودن وزن بالا، کار کردن با آنها ممکن است بیش از یک روز طول بکشد.
برخی از خم کن ها در هر دو طرفشان دارای نشانگر هستند، نشانگر درجه خمیدگی در یک طرف و نشانگر “ضریب” از طرف دیگر، و این در حالی است که برخی از آنها نشانگر ندارند، و برای شروع کارهای الکتریکی بهتر است که برق کاران مبتدی از خم کن های دارای نشانگر به طور مداوم در محاسبات استفاده کنند.
وجود دسته برای خم کن ها خوب است اما لازم نیست. اکثر دسته های خم کن در انتها بزرگتر هستند و بر روی کانال الکتریکی درست قرار می‌گیرند اما اندازه واقعی دسته ها، اندازه همان لوله، لوله کشی معمولی است.
اگر می‌خواهید خودتان دستگیره خم کن را بسازید (یا یک لوله‌کش آن را برای شما انجام دهد) اطمینان حاصل کنید که پایان انتهای لوله را به خوبی بچسبانید و سعی کنید که طول لوله را با یک خم کن دیگر با همان اندازه، اندازه گیری کنید.
شایع ترین اندازه برای دسته ها ½ “، ¾” و ۱” است. نوار اندازه گیری خوب یکی دیگر از ابزار مورد نیاز است. استفاده از نوار ¾ “، 25″ کمتر است و استفاده از نوار ۱”، ۲۵” یا ۳۵” ترجیح داده می‌شود.
برجستگی نوار ویژگی مهمی است، زیرا اندازه گیری ها معمولا بدون اندازه گیری توسط نوار انجام نمی‌شود. استفاده از چند نشانگر نیز ضروری است. نشانگرهای سیاه به سایر نشانگر‌‌ها ترجیح داده می‌شوند زیرا دیدن رنگ ها از یک فاصله زیاد یا هنگام نور کم می‌تواند دشوار باشد.
ملاحظات نهایی
هرگز فراموش نکنید که کد‌های الکتریکی بین‌المللی تعداد درجات خمیدگی را به ۳۶۰ درجه در جعبه اتصال محدود می‌کند و همچنین این حقیقت وجود دارد که خمیدگی های بیشتر به هنگام کشیدن سیم به کانال الکتریکی، آن را سخت تر می‌کند. بنابر این مهم است که تعداد خمیدگی ها را تا حد لازم محدود کنید.
متاسفانه بسیاری از متخصصین برق تنها از خمیدگی ۳۰ درجه استفاده می‌کنند و برای خمیدگی سه نقطه از یک خمش 45 درجه مرکزی استفاده می‌کنند. خم های اضافی اغلب منجر به سیم کشی سخت تر در جعبه های اتصال می شوند، پس بهتر است که تعداد خمیدگی ها را تا حد ممکن کم کنید.
یادگیری چگونگی ایجاد حداقل خمیدگی ها مستلزم یادگیری نحوه خم شدن لوله هاست و در همه موارد مهم است. یکی دیگر از روش کاهش خم ها این است که نیمی از خمیدگی آفست را با خمیدگی ۹۰ درجه ترکیب کنید.
نکته نهایی – این مقاله تنها یکی از چندین مقاله های نوشته شده در این زمینه است، که مطالعه آن برای برق کارهای مبتدی لازم است تا چگونگی خم شدن لوله های کاندوئیت را یاد بگیرند.